زن‌ و شوهری‌ که‌ پایه‌ و اساس‌ زندگی ‌شان‌ مهر و محبت‌ است، حق‌ دارند از هم‌ متوقع‌ باشند. در پی‌ توقع‌ نیز رنجش‌ یا اختلاف‌ به‌ وجود می ‌آید. بنابراین‌ زوج ها نباید از اختلاف‌ بترسند و بایستی‌ آن‌ را طبیعی‌ و گریبان گیر هر زندگی‌ مشترک‌ محسوب‌ کنند. البته‌ آن‌ را دست‌ کم‌ هم‌ نباید بگیرند و لازم است‌ سعی‌ کنند تا هرچه‌ زودتر رفع‌ شود. چگونه؟ پیش‌ از هر چیز، گفتگو یا مذاکره‌ در این‌ زمینه‌ راه گشاست. اما از بسیاری‌ شنیده‌ایم‌ که‌ از گفتگو نتیجه‌ عکس‌ گرفته‌ اند و به‌ جای‌ این‌ که‌ مشکلشان‌ حل‌ شود، اختلاف‌ بیشتری‌ پیدا کرده‌اند؛ چرا؟! چون‌ راه‌ گفتگو را درست‌ نرفته ‌اند یا نمی ‌دانند.

کسی‌ که‌ قادر نیست‌ خوب‌ مذاکره‌ کند، با یکی‌ از دو مشکل‌ مهم‌ زیر یا هر دو مواجه‌ است:
۱٫ از مهارت های‌ کلامی‌ برخوردار نیست؛ یعنی‌ نمی‌ داند حین‌ مذاکره‌ چه‌ بگوید یا چه‌ رفتاری‌ داشته‌ باشد که‌ گفتگو به‌ نتیجه‌ مثبت‌ برسد. اگر بیندیشیم‌ که‌ بهتر است‌ چه‌ بگوییم‌ و چه‌ نگوییم، نیمی‌ از مشکل‌ حل‌ است؛ زیرا به‌ مهارت‌ کلامی‌ دست‌ یافته‌ ایم. حال‌ می ‌ماند عملی‌ کردن‌ این‌ روش‌ که‌ خود هنری‌ است.

۲٫ دومین‌ عامل‌ شکست‌ مذاکرات، خشم‌ و عصبانیت‌ یک‌ یا هر دو طرف‌ است؛ یعنی‌ فرد از مشکل‌ پیش ‌آمده‌ آن‌ قدر عصبانی‌ شده‌ که‌ نمی ‌تواند خشم‌ خود را مهار کند و حین‌ مذاکره‌ آن‌ را ابراز می ‌کند. در نتیجه طرف‌ مقابل‌ هم‌ که‌ در حد خود خشمگین‌ است، مقابله ‌به ‌مثل‌ می ‌کند و خدای‌ ناکرده‌ کار به‌ جاهای‌ باریک‌ می ‌کشد. بعضی ها چه‌ زن، چه‌ مرد متأسفانه‌ از واقعیت‌ فرار می ‌کنند و گله‌ گذاری‌ نیز یکی‌ از همین‌ واقعیت هاست‌ که‌ از آن‌ می‌ گریزند (منظور گله‌ گذاری‌ از نوع‌ خوب‌). اگر شما اکنون‌ مشکل، رنجش‌ یا اختلافی‌ را حل‌ نکنید، روی‌ هم‌ تلنبار می ‌شود و وای‌ از آن‌ روز که‌ فرد به‌ حالت‌ انفجار برسد! وقتی‌ شما پر از تنش، خشم‌ یا نفرت‌ هستید، پس‌ از صحبت‌ تخلیه‌ می‌ شوید. تخلیه ‌شدن‌ باعث‌ آرامش‌ فرد می‌ شود و او دیگر کینه ‌توزانه‌ برخورد نمی‌ کند. همچنین‌ نمی‌ خواهد عالم‌ و آدم‌ حق‌ را به‌ او بدهند و جانبش‌ را بگیرند.

توجه‌ داشته‌ باشید که‌ مذاکره‌ کردن‌ پیشنهاد یا راه‌حل‌ تازه‌ ای‌ نیست. تا آدم‌ روی‌ زمین‌ بوده، هر جنگی‌ پشت‌ میز مذاکره‌ حل‌ شده‌ است. به‌ علاوه، ما دائم‌ در حال‌ مذاکره‌ هستیم؛ با راننده‌ تاکسی‌؛ با فروشندگان و…؛ پس‌ چیز نوظهوری‌ نیست. منتهی هنگام‌ مذاکره‌ با دیگران‌ جبر محیط‌ و شرایط‌ و حجب‌ و حیا باعث‌ می ‌شود تند نروید، جانب‌ احتیاط‌ را نگه‌ دارید و از آداب‌ و سنن‌ جامعه‌ پیروی‌ کنید.
اما متأسفانه‌ وقتی‌ پای‌ مذاکره‌ با همسر به‌ میان‌ می‌ آید، اغلب‌ تمام‌ دانسته‌ ها و قوانین‌ و آداب‌ نادیده‌ گرفته‌ می‌ شود؛ چرا؟ چون‌ آن‌ حجب‌ و حیاها دیگر در کار نیست؛

گله ‌گذاری‌ خوب‌ فقط‌ با به ‌کار بستن‌ مهارت های‌ کلامی‌ قابل‌ اجراست:
۱- با زیباترین‌ و بهترین‌ عبارت ها همسرتان‌ را مخاطب‌ قرار دهید.این‌ کار روح‌ او را از شادمانی‌ لبریز می ‌کند. متأسفانه‌ ما عادت‌ داریم‌ به‌ هر که‌ نزدیک ‌تر شویم، بیشتر حرمتش‌ را بشکنیم. پس‌ با همسرمان‌ با همان‌ احترامی‌ حرف‌ بزنیم‌ که‌ با فرد بیگانه‌ یا آشنایی‌ صحبت‌ می‌ کنیم؛ زیرا احترام، احترام‌ می ‌آورد و فرد هر چه‌ به‌ ما نزدیک ‌تر باشد، به‌ این‌ احترام‌ بیشتر نیاز دارد تا رکود و سردی‌ بر رابطه‌ مان‌ سایه‌ نیفکند.

۲- هنگام‌ صحبت‌ مراقب‌ باشید غرور همسر را جریحه‌ دار نکنید. این‌ گونه‌ زخم ها خیلی‌ عمیق ‌اند و عامل‌ بسیاری‌ از اختلاف‌ها و درگیری‌های‌ بعدی‌ می ‌شوند. حتی‌ اگر جلسه‌ مذاکره‌ به‌ ظاهر ختم‌ به‌ خیر شود.

۳- در گفتار و کردارتان‌ صادق‌ باشید؛صداقت‌ واقعیتی‌ است‌ ملموس‌ که‌ همگان‌ به‌ راحتی‌ متوجه‌ آن‌ می‌ شوند. فریب، دورویی‌ و ریاکاری‌ نتیجه‌ سوء دارد و از عوامل‌ مهم‌ شکست‌ مذاکرات‌ است.

۴- هنگام‌ گفتگو جانب‌ منطق‌ و انصاف‌ را نگه‌ دارید. برای‌ این‌ کار هم‌ لازم‌ است‌ خود را جای‌ طرف‌ مقابل‌ بگذاریم. در این‌ صورت‌ شرایط‌ و حال‌ او را درک‌ می ‌کنیم‌ و از میزان‌ رنجش ما‌ کاسته‌ می ‌شود؛ زیرا درمی ‌یابیم‌ او در آن‌ لحظه‌ کاری‌ غیر از این‌ نمی ‌توانسته‌ بکند.

۵- سهم‌ خود را در مشکل‌ پیش ‌آمده‌ ببینید و صادقانه‌ به‌ آن‌ اعتراف‌ کنید. آدم‌ عاقل‌ کسی‌ است‌ که‌ اشتباه‌ خود را متوجه‌ شود و شهامت‌ بیان‌ آن‌ را داشته‌ باشد. به‌ این‌ ترتیب‌ طرف‌ مقابل‌ نیز وادار به‌ فکر کردن‌ می ‌شود تا سهم‌ خود را در آن‌ مشکل‌ ببیند؛ یا حتی‌ بیندیشد که‌ آنچه‌ رخ ‌داده‌ سوءتفاهم‌ بوده‌ است. به ‌ویژه‌ اگر یک‌ بار بگویید «مرا ببخش» یا «عذر می‌ خواهم، اشتباه‌ از من‌ بود»، کافی‌ است‌ که‌ طرف‌ اگر سوار خر شیطان‌ هم‌ باشد، پایین‌ بیاید و دریچه‌ قلبش‌ را به‌ روی‌ شما باز کند.

۶- لحنمان‌ هنگام‌ گفتگو باید مهربانانه‌ باشد.وقتی‌ لحن‌ خصومت‌ آمیز داریم‌ یا می‌ خواهیم‌ طرف‌ را محاکمه‌ کنیم‌ و یا سرجایش‌ بنشانیم، به یقین‌ مذاکره‌ را به‌ شکست‌ خواهیم‌ کشاند. باید به‌ طرف‌ ثابت‌ کنیم‌ که‌ قصد ما مچ گیری‌ نیست‌ یا به ‌اصطلاح‌ نمی‌ خواهیم‌ او را خیط‌ کنیم. چنین‌ لحنی‌ ما را به‌ هدف‌ اصلی ‌مان‌ می ‌رساند؛ چنان‌ که‌ گفته‌ می ‌شود «محبت‌ غیرممکن‌ را ممکن‌ می ‌سازد».

۷- در حین‌ مذاکره‌ از زخم‌ زبان، گوشه‌ و کنایه، تحقیر، تمسخر و تخطئه‌ بپرهیزید. تهدید نکنید و خط‌ و نشان‌ نکشید. این‌ رفتارهای‌ منفی‌ گفتگو را مسموم‌ می ‌کند.

۸- از مقایسه‌ همسر با دیگران‌ بپرهیزید. بر کارهای‌ خوب‌ او انگشت‌ بگذارید و تأکید کنید که‌ این‌ اختلاف ها ناشی‌ از اختلاف‌ سلیقه‌ است‌ و به‌ راحتی‌ حل‌ می‌ شود. او را همان‌ طور که‌ هست‌ بپذیرید تا اعتماد به‌ نفس‌ پیدا کند و راغب‌ شود که‌ در خودش‌ دگرگونی‌ به‌ وجود آورد.

۹- از لجاجت‌ و یکدندگی‌ بپرهیزید. اگر نتوانستید به‌ نتیجه‌ مطلوب‌ برسید، ادامه‌ مذاکره‌ را به‌ جلسه‌ بعد موکول‌ کنید و هرگز نخواهید در همان‌ لحظه‌ از طرف‌ مقابل‌ اعتراف‌ بگیرید که‌ مقصر است. این‌ رفتار هم‌ خطاست‌ و هم‌ نشانه‌ عاری ‌بودن‌ ما از ظرفیت؛ همواره‌ به‌ یاد داشته‌ باشیم‌ برای‌ رسیدن‌ به‌ هر هدف‌ راه های‌ متعدد وجود دارد و لازم‌ نیست‌ حتماً چیزی‌ به‌ همان‌ زبان‌ و با همان‌ کلمه‌هایی‌ که‌ ما می ‌خواهیم‌ بیان‌ شود. یکدندگی‌ و لجاجت‌ شرط‌ عقل‌ نیست.

۱۰- هنگام‌ مذاکره‌ به‌ بیش‌ از یک‌ یا دو مسئله‌ نپردازید و در آن‌ واحد، صد مشکل‌ از دیروز تا فردا را مطرح‌ نکنید.وقتی‌ موضوع‌ یا مشکلی‌ را حل‌ کردید و بر سر آن‌ به‌ توافق‌ رسیدید، به‌ مسئله‌ بعدی‌ بپردازید.

۱۱- اگر مذاکره‌تان‌ ختم‌ به‌ خیر شد، جشن‌ کوچکی‌ بگیرید و از این که‌ یک‌ بار دیگر در کنار هم‌ هستید و تفاهم‌ دارید لذت‌ ببرید.

منبع: خانوادهِ خوشبخت/ مجموعه‌ گفتارهای‌ رادیویی – تألیف: ا. کیهان‌نیا

منبع:سایت تبیان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: